عصرهای سه شنبه که می شود

یک کارداوطلبانه پیدا کرده ام یک روز عصر توی هفته  توی یک کافه ی دنج محلی. عطر irrésistible را می زنم تا همان زنی باشم که پشت ماشین  قهوه  میان عطرهای قهوه و بوی مافین هایی که از آشپزخانه می آید او هم بوی شیرینی می دهد. 

پیرزن ها و پیرمردهای  صبوری به پستم می خورند . معمولا با آرامش صبر می کنند جمله ام تمام شود بعد اصلاحم می کنند . کلمات جدید یادم می دهند.  اسمم را از روی اتیکت سینه ام می خوانند و حدس می زنند معنی ملکه بدهد .  می پرسند ایتالیایی هستی ؟  و قبل از گفتنِ نه می گویم  : چه جالب خیلی این را به من گفته اند ، 

تا نه ِ  بعدش زیاد اذیتشان نکند. 

آدم های کافه برو،  پر از شور زندگی اند. 

یک جمعی هستند که بافتنی هایشان را می آورند و کنار هم می بافند برای نوه ها معمولا . مشغول آماده کردن کادوی نوئلند. 

لوسی پیرزنی با مزه است  ریزه میزه ، با موهای لَخت کوتاه و رنگ شده، عینکی فلزی  که چشمان درشتش همیشه آن پشت در حال لبخند و درخشش است و دندان های مصنوعی ای که با صورتش عجین شده . اغلب کلاه و کاپشن صورتی به تن می کند و این هفته برای دخترش که پنجاه ساله می شد تولد گرفت. 

یکی از مردان برای او با فلوت باس آهنگ تولدت مبارک نواخت. و همه ی آدم های توی کافه با هم برایش تولدت مبارک خواندیم .

دختران دانشجوی هنر کارهای طراحی شان را کنار میز ورودی سرداب روی میز ریخته بودند و مشغول کشیدن و رنگ کردن بودند . 

از ساعت شش و نیم که کافه تعطیل می شود و   مشغول تمیز کردن ماشین قهوه و بردن ظرف های کوکی و مافین به آشپزخانه ام ، گروهی زن و مرد، پیر و جوان ، با مدیریت مردی سالخورده که انگار استاد ادبیات است ، کافه ی نویسندگی دارند . ساعت نویسند ه ها که شروع می شود ما آهسته تر و بی سر صدا تر جمع و جور می کنیم و تمام .