….

پشت پنجره نشسته ام و کتاب می خوانم 

پرده زرد سمت چپ پنجره تلاش بسیاری دارد که بیشتر توی زوایه دید باشد و همین تمرکزم را زرد می کند.

یک هو در صرف فعلی دچار تردید می شوم می آیم مصدرش را تایپ کنم سر از اینجا بیرون می کشم.

سوزش درد شانه ام دوباره برگشته و دلیلش را نمی فهمم .

به روزهای اخیر نگاه می کنم که چقدر از رفتن بابا هنوز مبهوتم. با اینکه روز آخر که برای خداحافظی رفتم خانه اش، -خانه ای که درش به رویمان باز نبود -، می دانستم این بار بار آخری است که گونه اش را می بوسم ، دستانش را در دست می گیرم ، خنده اش را از نزدیک می بینم ، بوی مخصوصش را می شنوم و جیرینگ جیرینگ صدایش، صدای بابا ، حتی صدای گریه اش!

همه را می دانستم که آخرین بار است از نزدیک می بینم و می شنوم . هر چند بابا هفتاد سال بیشتر عمر نکرد و هفتاد سال رقم جوانی است برای مرگ . اما می دانستم . 

با این وجود هنوز مبهوتم . علیرغم تمام مواجهاتم در سوگ های قبل، بی تاب نیستم، دائم گریه نمی کنم، ملول و سرخورده نیستم . همین بسیار عجیب تر است. 

مثلا دو هفته پیش دعوت شدیم به مهمانی ، کله ی همه گرم شده از میِ بوردو. یکهو میزبان به باقی مهمانان گفت که فلانی صدای قشنگی دارد و بقیه که؛ بخوان . گفتم من فقط ترانه ی فارسی بلدم . اصرار که چه بهتر بخوان. 

سعی کردم شاد و فولکلور باشد  و طنین جالبی برای دوستان خارجی داشته باشد. بعد از ابراز لطف مهربان همه شان، یکی از دوستان خارجی پرسید : این که خواندی ترانه ای غمگین به شمار می رفت؟ که دوست دیگری پاسخ داد: نه شاد بود !

انگار چیزی مثل جیرینگ  که چسبیده بود به صدای آواز بابا ،آمده چسبیده به صدای من.