زندگی

مدرسه جان دوباره شروع شد.

روز اول که برگشت فقط غرِنداشتنِ دوست را زد و اینکه دلم می خواهد برگردم مدرسه قبلی. 

روز دوم اما پسرها رفتند سراغش و بردنش تو گروهشان.

خانم معلمش را باز هم دوست دارد چون از همه ی بچه های کلاس درخواست کرده که با جان و یک تازه وارد دیگر هم دوست شوند. گفت خانم معلم اول پرسیده می خواهید تک شاخ باشم یا اژدها؟ که خوب همه  گفتند: تک شاخ .

بعد جان اضافه کرد البته وقتی  حتی می خواست اژدها شود صدایش بیشتر شبیه یک موش کوچولو بود . خیلی خوشحال است که معلمش  به ذات توان اژدها شدن  ندارد .

جان که مدرسه می رود انگار زندگی در خانه منظم تر پیش می رود، خانه سحرخیز می شود. خیلی حس خوبی دارم وقتی که صبح ها  پرده ها را کنار می زنم ، پنجره ها را باز می کنم  و کرکره ی چوبی اتاق را بالا می دهم . یکهو نور و هوای صبح می ریزد توی اتاق ها.

جان  بعد از کش آمدن های فراوان پتویی نرم و نازک می پیچد دور خودش و می نشیند پشت میز به صبحانه خوردن . 

مورس  چند روز است که تلاش می کند برای تماس با مادرش که به خاطر اینترنت نشده دو کلام حرف رد و بدل کنند . من هم این بین به این فکر می کنم که من  حالا دغدغه ی این را ندارم که کسی برای بابا فیلترشکن بگیرد یا وقتی نمی تواند زنگ بزند برایش تماس برقرار کند. حالا بابا از این جا هم صدایم را می شنود لابد. 

دوستان برادر بزرگه هم برای بابا یک مراسم کوچک در جایی ساده و قشنگ برگزار کردند. در انتها خانم  دنیا دیده ای رو به برادر گفت : توی این قاب خنده پدرت شبیه گربه های بامزه است. برادر هم در پاسخ گفته: بله پدرم خنده ی قشنگی داشته. 

کم کم به استفاده ی افعال ماضی درباره ی بابا هم عادت می کنیم ، ما بچه های فراموشکارِ زود عادت کن.