خورشیدی که گرم می تابد اکنون بر مزارت

سی سال و شش روز بعد از مامان 

بابا امسال قبل از شنیدن بوی  دروی برنج رفتی ، یک‌ماه  و‌نیم پیش وقتی تصویری زنگ زدم حرف بزنیم دیدم که دیگه نیستی تو این دنیا 

فروغ زندگی از چشمانت رفته بودند نگاهت به من نبود و‌نمی دونم‌کجا بود، فقط تمام توانت رو جمع کردی و حال جان رو پرسیدی  بهم گفتن نمی تونی حرف بزنی  گریه کردم و‌گفتم اشکال نداره بابا من حرف می زنم 

شروع کردم از بی اهمیت ترین چیزها حرف زدن . که تعطیلات جان شروع شده مدرسه را به خاطر اسباب کشی باید عوض کنیم ، جان باید ارتودنسی کند و اینترنت نفرین شده ضعیف شد ‌‌تماس قطع شد . دوباره زنگ زدم . کنار گوشت نشسته بودند و میگفتند کار بابا تمومه دکترها جوابش کردن 

و توی مظلوم شده ی بی صدا فقط به دورها نگاه می کردی و نای گفتن اینکه لامصب ها من‌هنوز زنده ام را نداشتی 

من سعی کردم حرف رو‌عوض کنم با گریه چرت و‌ پرت گفتم 

دوباره نماس قطع شد هر کاری کردم اینترنت مثل خودت بی جان شده اجازه نداد جمله ی آخر را چند هزار کیلومتر آنسوتر توی چشمانت نگاه کنم و بگویم 

برای همراهت وُیس گذاشتم و خواستم بگذارد در گوشت. که ؛ بابا جان خیلی دوستت دارم  دیدنت اینجوری خیلی برام سخته می بوسمت و یک عالمه حرف نگفته رو نتونستم بگم

بابا خیلی حرف ها رو‌هیچ‌وقت نزدیم بهم . 

حتی نتونستم هیچ وقت پیامش رو برات بگذارم  حتی بار آخر که مطمئن بودم آخرین باره که صدام رو می شنوی .