شش سالگیش از راه رسید

دیروز برای " جان" یه کیک کوچیک درست کردم، جلوش یه تصویر شون دِ شیپ بود به انتخاب خودش و روش هم اسمش و چندتا دونه برف به انتخاب مامانش. برای تولد دو نفره آماده بود و نق و نوقی تو کار نبود، یه تولد کوچیک، با کیک و چهارتا بادکنک ضدعفونی شده توی حیاط. آفتاب اسفند می تابید به جونمون. پسرم می خندید تو بغلم

شمعش رو فوت کرد و کیکش رو برید، چای و کیک خوردیم و پفک ، و تمام.

قبلش صدای رفیق رو شنیدم و همه استخونام سبک شد یه دفعه. هزار حرف نگفته موند اما انگار همشو گفته باشم. وقتی زنگ زد یاد لحظه ای افتادم که تو  بیمارستان اس ام اس داده بودم که کیسه آبم پاره شده و من بیمارستانم، برام دعا کن. ترسیده بودم. بیمارستان ساکت  بود اون ساعت، بهم زنگ زد، سر سرجاده بهم زنگ زد و آرومم کرد. اصلا رفیق هایی دارم که سر بزنگاه درست همون لحظه که باید، زنگ می زنن بهم. 

دیروز با تمام کوچکی و خلاصگیش خوب بود. با تمام کمبودها و نبودها خوب بود.