t'as l'air d'une chanson

از ظهر گذشته. بر خلاف تصورمان از اسفند و بدو بدوهای شیرینش، خانه نشین شده ایم. " جان" را می فرستم توی حیاط یکم آفتاب بگیرد و همان جا بازی کند. یه قالیچه کوچک پهن می کنم برایش. چند تا ماشین و کتاب ماکاموشی اش را همراه می برد.  

یک ساعت بعد می آید تو و من همچنان مشغول کارهای الکی پلکی. 

چند شب پیش با هم چندتا ماسک دوختیم در طرح های متنوع. 

امشب با هم کاغذ رنگی خورد کردیم و چسبوندیم روی پرنده ای که من نقاشی کرده بودم، خسته که شد پاشد موانع درست کرد و هی از روی آن ها می پرید. اسم باشگاهش رو هم گذاشته بود: باشگاه ورزشیِ سختا.

موقع غذا درست کردن هی می چرخد توی دست و پا و رسپی های من درآوردی اش را ارائه می دهد و انتظار دارد بپزد و بخوریم و خوب اغلب موارد هم موفق میشود که به خوردمان بدهد. اصلا گاهی این همه انعطاف از خودم رو در برابر یه بچه انتظار  نداشتم.

شب از نیمه گذشته، بعد از این که با مورس حرف زد نشست یه عالمه گریه کرد و وسط گریه چشمش خورد به شقیقه هایم که فلفل نمکی شده اند و دوباره زد زیر گریه که : مامان اگه تو پیر بشی و ما هنوز پیش بابا نباشیم چی؟ دیگه وقتش بود منم بشینیم گریه کنم، اما اَدای یه مامان محکم رو درآوردم و گفتم: هرگز، نگران نباش. 

دوباره گفت : پیر بشی میخوای آروم راه بیای؟ گفتم نه. من ورزش می کنم تا توی پیری هم پا به پات بدوئم

فرستادمش بره دستشویی تا نفس بکشم. چند نفس عمیق. 

وقتی برگشت پرسید: مامان هولاهوپ هم ورزشه؟ گفتم بله. با رضایت خاطر گفت: پس به ورزشت ادامه بده. موهاتم نذار سفید بشن. گفتم : چَشم

هی این آهنگ فرانسوی  پخش میشه و من هربار بیشتر ازش لذت می بردم. و مثل عادت گذشته اینقدر گوشش میدم که دیگه نتونم . شنیدنش برام نرم و خنکه مثل خنکای تشک و پتو و بالش ابتدای خواب ؛ حزن انگیزه مثل صدای زمزمه مامانی که سرگرم کارِ خونه اس.