نیمه شب برفی

برف می باره، " جان" خوابیده ، منم خوابم میاد اما دوست ندارم بخوابم.

منتظر معجزه برفم. فردا منتظر معجزه برفم، خدا کنه اتفاق بیفته

از این که هنوز این همه قلبم مورس رو دوست داره گاهی متعجبم. یاد وقت هایی می افتم که آهنگی رو تو ماشین می گذاشتم و نگاهش می کردم که غرق در معلوم نبود، کجاها، سیر می کرد. دوباره از نو عاشقش می شدم. مثل حالا که برف می باره. باورم نمیشه چهارده سال پیش وقتی داشتم آینه قرآن می بردم خونه ی بختم آسمون داشت یه روند می بارید و همه جا رو سپید پوش می کرد

یا باورم نمیشه این همه سرعت دنیا رو ، پنج سال پیش یه روزی مثل همین بیست و یک بهمنی که تموم شد، روز دفاع پایان نامه ای بود که هرگز فکر نمی کردم ، از پسش بر بیام و حالا پنج ساله که گذشته از اون روز. 

منتظر معجزه ام تا سال دیگه یادش کنم، اینو اینجا می نویسم یادم بمونه.