حالتون چطوره؟ عالی

هر روز به خودم جمله های مثبت میگم حتی به دروغ ، سعی می کنم آرزوهایی رو بگم که مثلا ناخودآگاهم پس نمی زنَدَشون. سعی می کنم هر روز یا یه روز در میون هولاهوپ بزنم و همون حین جمله ها رو هی می گم ، هی می گم ، هی میگم.

خودم رو تصور می کنم که دارم از فرط خوشی می پرم هوا. به خودم بلند می گم: حالتون چطوره؟ بعد بلندتر  به خودم پاسخ میدم: عالی . و می خندم. قاه قاه می خندم و می خندم ، اینقدر که نمی فهمم کی به گریه افتادم که جانِ دلم با جعبه دستمال کاغذی میاد کنارم. نگاهش می کنم که یه دستش یه لوکوموتیوِ منتظر باتریه و دست دیگه اش جعبه دستمال کاغذی، نگاهش مات مونده. یه دستمال برمیدارم و می گم: اینقدر خندیدم که اشک چشمام اومد، بریم باتری بیندازیم تو قطارت؟

می نشینیم به قطار بازی. نگاه می کنم به ریل و قطاری که همین طور دور می زند. 

عصر با " جان" از کلاسش پیاده بر می گردیم سمت خانه، سوز سرد و خشن میزند به صورتمان. مادر و پسر با لذت راه می رویم. جلوی قنادی وادارم می کند برایش نون خامه ای بخرم ، بعد باز هم راه می رویم، شام برایش ماکارونی درست می کنم و می گویم از این به بعد باید ماکارونی سبوس دار بخوریم چون کلسترولم  های ریسک شده. 

تمام تلاشم رو می کنم که خوش نگه دارم حالم را که اینستاگرام و گریه های مادران و پدران فرزند از دست داده همه خوشی های پوشالی را پوف می کند. می زنم به سینه ام به رسم عزاداری. آرام که شدم یک لیوان چای می نوشم یک آیت الکرسی می خوانم، چراغ را خاموش می کنم و می روم که بخوابم.