این ها رو اینجا می نویسم تا یادم بمونه چقدر با هم زندگی کردیم

 دخترخاله ای  دارم که فردا عصرقراره به قول پسر جانم عروسی کنه. البته یه جشن عقد محضری که کمی مفصل تر از محضریه. پسر جان، برای خودش چند تا اسمارتیز خریده، یکی برای تو راه، یکی برای توی مراسم، چندتا برای نمی دونم کجا.  دست هایم راسفت می گیرد. دست هایش را سفت می گیرم و می گویم من تا همیشه دوستت دارم  و کنارت هستم اما این معنی اش این نمی شود که تو هم باید این طورباشی.  تو باید از یه جایی به بعد بروی و دنیا را کشف کنی و مزه شادی رابگذاری زیر دندانت و همیشه همراه بداری اش. فکر می کنم بیشترِ حرفهایم را نمی فهمد اما شنونده ی خوبی است. امروز دست در دست بودیم که موقع رد شدن از جوی آب یک پا اونور یک پا اینور افتادم، پسر جان هم یه پاش صاف رفت تو جوی آب. خیلی سریع خودش رو جمع و جور کرد و رفت اونور ایستاد هنوز عروسک سگش را بغل می کند و گاهی با ما بیرون می آوَرَد. سریع تراز مادرش خودش را جمع و جور کرد و گفت: چیزیت نشد؟ خیلی اذیت شدی؟ بعد که بلند شدم و گفتم نه گفت: اُه اُه بیا شلوارت رو تمیزکنم. رفتیم خونه لباسامونو که عوض کردیم برات پانسمانش می کنم. من هم می گفتم نه چیزی نیست پسرم فقط یه خراشه.  تو چیزیت نشده؟ - نه فقط باید جورابم رو بندازم تو ماشین لباسشویی.

- مامان از این به بعد من رو "جان" صدا کن. نه همیشه ها، موقع بازی. می گم باشه. موقع خواب گفت: اون آهنگ فرانسویه رو بذار که برای مامان ها می خونه. می ذارم، میخوابه.

ما خوبیم. خوبِ خوب. ملالی نیست جزدوری و امان از دوری