آدمی است و دل درب و داغانش

می دانم الان دوشنبه است و خرداد از راه رسیده و هوا می رود که هی گرم و گرم تر شود تا برسد به دمای جهنم و آفتاب تموز و چه و چه!

اما من الان دلم  صبح نزدیک به ظهر یک یکشنبه ی ابری می خواهد و یک لیوان نوشیدنی گرم از هر نوعی؛  نشسته در آلاچیق  حیاط بزرگ  پشتیِ خانه ای آنسوی آب ها! حیاطی که چشم اندازش درختان فندق و گردو بود و گل های زیبای بنفش اسطوخدوس که کنارشان درختچه ای از رزهای صورتی پنج پر بود. کوکب های قرمز و رزهای رنگانگ گوشه سمت چپ کنار حوضچه ی فواره داری کوچک و آنسو تر نازهای زیبا که زیر درخت فندق کاشته شده بودند! سبزی چمن هم همچون فرشی نرم بین این همه رنگ پهن شده بود!

دلم دیدن این همه زیبایی را می خواهد و شنیدن صدای ناقوس ها از دور و نزدیک، پارس سگ هایی که با صاحبانشان به پیاده روی می رود هم به گوش می رسد از دور و بر؛ و مردان و زنانی که بلند بلند حرف می زنند و کلمات و حروف را بیشتر از حلق و گلو ادا می کنند و همین زبانشان را کمی بم به گوش می رساند و زمخت! و بعد هم صدای باد بین درختان!

دلم برای آن روزها تنگ شده!

شاید هم روزی از آنجا گفتم: دلم برای اینجا و هزار صدا و منظره ای که الان برایم عادی شده تنگ بشود!