از جمله کارهای مورد علاقه ام ، وقت چرخیدن تو عوالم مجازی دیدن عکس های پروفایل بقیه است. حتی کسایی که نمیشناسمشونم!

میشه باهاشون قصه ساخت، مث دیدن توی یه خونه از لای پرده کنا ر رفته ی پنجره. بعضی ها یه آلبوم عکس دارم تو پروفایل شون، با پوزیشن های متفاوت در جاهای مختلف؛ بعضی ها فقط عکس بچه شونو میذارن که اغلب خانم ها هستند، بعضی که اسمشون، اسم گله، اون گل رو برای پروفایل انتخاب میکنند، بعضی عکس دونفره، بعضی حرف ها و داد و بیدادایی که میخوان به گوش کسی برسونن،بعضی مناسبتی و بعضی هم عکس گذاشتن رو اصلا نمی پسندن بس که محتاطن و هر چی ! و صد البته به هیچکسی هم ربطی نداره!

اما اونایی که آلبوم پروفایل شونو عوض میکنن رو دوست دارم ، همیشه تنوع دارن! آها سبک هنری ها یادم رفت، یا این کار جدیدی که تصویرتو میدی و نقاشیتو تحویل میگیری!

گاهی جملات و کامنتایی که یکی میذاره اصلا شبیه قیافش نیست نمیدونی کدوم واقعیه! اما سعی میکنم تحلیل روانشناسانه نداشته باشم فقط محض فانی و سرگرمی باشه، اما خوب گاهی درگیر می شی! درگیر یه عکس ، یا یه کامنت که، چشه یعنی؟ یا حتی بعد از چند روز میگم یعنی الان حالش بهتر شده؟ و اگه عکس پروفایل رو عوض کرده باشه میفهم که خوبه، خدا روشکر هر چی بود حل شد و اگه تغییر نکرده باشه بازم فکرم می مونه که هی چی شده یعنی؟ گاهی هم ممکنه طرف حالش خوب شده و یادش رفته باشه که عکسی فراخور حال خوبش بذاره، اون موقعس که فکر ذهن درگیر منو نکرده و مسئوله خوب!!

من هم برای پروفایلم عکس خودمو گذاشتم؛ هرگز هم عکس پسرم رو چه تنها چه با خودم تو دنیای مجازی نمیذارم، که اونم دلایل خودم‌ رو دارم براش که برای خودم قابل احترامه! 

عکس خودمم عکس یه زنه تو یه روز معمولی، که لازم نباشه هی هی عوض بشه!