بعد از مدت ها؛ باز برای گیلانشاهم!

راستش خیلی وقته که هیچ حرفی رو اینجا باهات نزدم. از وقتی که اومدی به زمین، اغلب وقتی خوابی، یا مشغول اسباب بازی هات هستی باهات حرف می زنم. اما حرف های امشبم برای الانت شاید کمی سخت باشه فهمش، یا رنج داشته باشه و دل کوچیکت نتونه از سر بگذروندشون. اینه اینا رو امشب اینجا می گم تا بعدنا که بزرگ تر شدی بخونیشون جان مادر!

پسرم هر وقت برایت مادری می کنم ، یاد لحظه ها و ساعت ها و روزهایی می افتم که مادرم دوست داشت برای پسرانش مادری کند و نشد.

یاد برادربزرگه می افتم که آخرین فرصت خداحافظی با مادر از او گرفته شد و حسرت آخرین دیدار در دلش ماند!

یاد برادر وسطی می افتم که روز عروسیش تنهای تنها لباس دامادی برتن کرد، با اخمی پر از غم بی مادری بر پیشانی اش!

یاد برادر کوچیکه می افتم؛ آه از دل او؛ آن روز که سوار بر اتوبوس شدم تا بازگردم برای زندگی، او با دوچرخه اش کنار اتوبوس با چشمانی پر ایستاده بود و با نگاهش قلبم را شرحه شرحه ساخت. انگار بر عکس آن چیزی که تصور می کردیم تنها او می دانست که روزهای با هم بودنمان رو به پایان آمد. گویی او را در برهوت نامهربانی رها کرده بودم!

هنوز غصه آن روز بر قلبم سنگینی می کند. هنوز هم بعضی وقت ها می گویم من باید او را نیز با خود می بردم.

آه از روزهایی که هیچ کس نبود سر پسران مادرم را در دامن گیرد تا کودکی کنند و گریه کنند بر دامان مادرشان.مادرم روزهای دامادی پسرانش را ندید! یا شاید دید اما نتوانست آنها را در آغوش کشیده و برایشان آرزوی خوشبختی کند.

راستش او خیلی کم فرصت مادری کردن داشت!

هیچ کس نمی تواند جای هیچ کسی را پر کند. من هم بلد نبودم برای برادرانم مادر باشم. جای مادر را که ابدا، هیچ کس نمی تواند پر کند.

محبت های مادرانه رنگی متفاوت دارند. قبل از دفاع خواب دیدم مامان از پله های دانشگاه داره میادبالا و از خوشحالی جلوی در سکندری خورد. فرصت آن روز هم از مادرم گرفته شد!

من برای حکمت خدا اینقدرها هم نمی توانم صبور باشم که چرا این همه فرصت باید از یک مادر گرفته شود؟!

تمام این ها را گفتم تا بدانی من قدر مادری کردن تمام لحظه هایی که با تو سپری می شوند را می دانم. قدر ساعت هایی که تو گریه می کنی و به آغوش من پناه می آوری، قدر تمام "دوس" هایی که به من می گویی و معنی اش می شود "دوستت دارم"!

کاش تو هم بدانی مادر داشتن چقدر می تواند در زندگی آدم تاثیر گذار باشد.

پسرم لطفا این جمله ای کلیشه ای اما مهم را از یاد نبر و گوش کن: قدر مامان و باباتو بدون!

قدر تموم لحظه هایی که با هم بازی می کنیم، با هم حرف می زنیم، با هم می ریم قدم می زنیم، با هم بستنی می خوریم، با هم سلفی می ندازیم. مامانی تو فقط یه بار می تونی هرچیزی رو تجربه کنی، چون تو هر سنی دنیا یه رنگ جدید داره برات.

من و بابات این روزها رو خیلی وقته پشت سر گذاشتیم، اما خیلی دوست داریم هنوز کودکی مونو. این روزهای با هم بودنمونو بیا از دست ندیم به راحتی!

من می خوام خیلی فرصت داشته باشم برای مادری کردن، خیلی بیشتر از اونچه که به مادرم داده شد؛ خیلی! خدایا این فرصت رو به من عطا کن!

پسرم این جمله رو خیلی وقت ها از من می شنوی، اما بازم می گم که یادت نره چقد برام مهمی؛ ممنونم که من رو برای مادری کردن انتخاب کردی!