ما این روزها با هم یکجور لج پنهان داریم

مثلاً با هم خوبیم، قلبی هم خوبیم، دو ست اشتنمان خوش رنگ و لعاب نیست اما! دست کم هنوز هست. با این همه نسبت به هم لج پنهان داریم.

مثلاً اگر بگویم : چرا زباله خشک رو توی کیسه ی زباله خشک ها ننداختی؟ چیزی نمی گوید، اما موفق شده پنهانی لجم را در آرود.

یا اگر بگوید: بازم یادت رفت برق دستشویی رو خاموش کنی . یه جوری لجش در آمده.

یا من حرف بزنم و چیزی بخواهم او نمی شنود. در اصل خودش را زده به کری و اینطوری با لجم در آمده. موقع بیرون رفتن شلوارش را غنچه می کند و همان طور می گذارد وسط هال، وقتی می آید جورابش را از توی هال گوله کرده و سپس پرت می کند جلوی آشپزخانه! یا در نهایت ادب که باشد می آورد می اندازد جلوی ماشین لباسشویی. جلوی ماشین نه توی آن!

یا اگر بگویم کتری جوش آمده شعله را کم؛ با وجود ایکه می دند باید دو پیمانه هم چای دم کند با هزار غر و ادا تنها شعله زی کتری را کم می کند.

اینطوری و با هزار مدل کار لج درآر دیگر او لج مرا در می آورد.

من هم می توانم جلویش ناخن بجوم، غذای تکراری ارائه کنم و اصلاً اصل سکیوریتی بودن را  به زعم او رعایت نکنم. و یا؛ هر چه فکر می کنم چیزی بیش از اینها نیست.

اوه خدای من، چقدر او در لج در آوری موفق عمل کرده تا حالا و من در دوست داشتن چنین لج درآری تا حالا موفق بوده ام!