خرت خرت های آنالیز نشده

زنگ پشت زنگ که باید حتما برنامتونو جور کنین و با کونوسچه یه هفته ای بیای پیش ما، جدای از اینکه تو اون کویر دلم می گیره، با خودم می گم چرا باید خودم رو محکوم به این کنم که دائم به خزعبلاتش گوش کنم و هی در برابر ایدئولوژی های من در آوردیش که فقط خودش و چندتا مث خودش قبولش دارن گوش بدم و چیزی نگم چون گفتن فایده ای نداره، یا اینکه دائم راجع به این بشنوم که: اینو ببین! قشنگه و هنوز حرف از دهنم نیومده بیرون بگه: مارکه، فلان قدر خریدمش. منم هی نگاه کنم که این چه مارکیه که نمی شناسمش! تنها چیزی که هر روز می بینم داره توش رشد می کنه حسادته! اونم به همه چیز، به همه چیز و همه کس.

-مهمونی چند شب پیش واقعا حالم رو بهم زد. جایی که احترام گذاشتن به آدم ها بر اساس جیب و درآمد و ماشینیه که سوار می شن نه صرف آدم بودنشون. آدمهای دودوتا چهارتا کن رو نمی فهمم. حتی محبتشون هم رو حساب و کتابه.

گیر کارم اینه که نمی تونم حرفی که باید رو بزنم، چون نمی خوام برنجونم حتی وقتی که خیلی رنجیده می شم. 

- از اینکه می بینم برادر وسطی چقدر مظلوم و صبوره حالم بدتر می شه که چرا این همه مَرده! خیلی ساکت شده این روزها. تو مهمونی ها تنهاییش اینقد بزرگه که انگار همه جا بوی تنهایی می گیره. دیوار فاصله هی ضخیم تر می شه.  من داره خواهری فراموشم می شه یا اون برادری؟!

- کونوسچه یاد گرفته بعد از غذا یا وسط بازی های دوتایی مون دستاشو میاره بالا و منتظر می مونه تا من بگم : خدا مرسی.