ده سالگی پیش رو

یکشنبه فکر می کردم تعطیلات جان به پایان رسیده و از دوشنبه دوباره مدرسه و صبح و بدو بدو و روتین همیشه شروع می شود 

اما وقتی دوباره تقویم منطقه را دیدم ، متوجه شدم که تعطیلات یک هفته دیگر باقی است که البته الان در همان هفته ی دوم هستیم . جان خیلی خوشحال شد. امروز دوتایی رفتیم یک مرکز خرید که با هم باشیم و از خانه زده باشیم بیرون چون از چهارشنبه همه چیز شلوغ می شود .

عمه و پسر عمه ی جان برای تولد جان آخر هفته مهمان مان خواهند بود .

این بچه ده ساله می شود و من هنوز که هنوز است به او می گویم: زندگی قبل از تو چه شکلی بود اصلا مامان جان !؟ 

چه روزها که ندید جانکم، چه شب ها که از سر نگذارند چه تجربه ها که کسب کرد و هنوز چقدر روز و شب و تجربه و تلخ و شیرین مانده که باید ببیند . 

به نظر من البته یکی از سخت ترین ها برایش تجربه عشق اول و شکست پس از آن خواهد بود . من آن روزها اصلا بلد نیستم دلداری دهم فقط می توانم قول دهم که آرام می شوی و دوباره عاشق

ده ساله می شود جانم و من مثل روزی که در آغوش می گرفتم و در خانه راه می بردمش تا بخوابد ، همان خانه ای که نوک برج میلاد از پنجره اش معلوم بود، همان خانه ی طبقه چهارم ، مثل همان وقت ها که خیال پردازی بعدها را می کردم ، حالا هم همانم . خیال و رویای فردایش را می کنم 

حالا اینجا روی کاناپه ی اتاقش نشسته ام کنار پنجره ی قدی، نور تیر چراغ برغ سعی دارد از لای پرده بتابد ، و جان که صدای نفس های آرامش، آرام جانم است . همچنان رویا پردازی می کنم برایش. قصه می بافم برای فردایش. 

تا چند روز دیگر ، ده سال است کسی در خانه ام راه می رود و مرا مامان و مورس را بابا صدا می زند . 

ده سال است رشته محکم رابطه شده نفس هایش . 

بمانی برایمان جان جانانم . 

درددانه ی عالم هستی من . 

مرسی که مرا برای مادری انتخاب کردی.