تهِ تهِ تهِ دنیا

شده ام آدمی که باید از چاله ای به چاله ای دیگر خود را بکشد. بی اینکه یکی بر دیگری مزیتی بدارد. 

خودم را در دور باطل افتاده می بینم و فعلا گریزی نیست از این دور زدنها . 

دوست دارم دور شوم از اینجا خیلی دور، خیلی خیلی دور،

حال بدم به همه چیز ربط دارد راستش به گرانی، به نتوانستن ها، به درونم ،به ایده آل های فرسوده ام،  به جهانی که ساخته ام برای خودم، به همه چیز ربط دارد.

اما هیچ وقت فکرشم نمی کرد که نتیجه تلاشهای کسی این قدر محقرانه به او عرضه شوند. از همه عصبانی و دلخورم در حالی که می دانم اصلا محق چنین حسی نیستم، از خودم بیشتر و بیشتر دلخور و عصبانی ام و حقم همین است.

قدم های به وضوح پسرفت داشته ام در تمام این سال ها، اما با پوست کلفتی خودم را به ندیدن و نشنیدن زده ام .

از بی عرضگی هایم خودم به سوته آمده ام ، مانده ام این همه آدم خوش فکر چه جوری به ذهنشان می رسد موقع بحران چه کنند. چون من مثل اسب عصاری شده ام . 

به " جان" می گم حاضری بریم جایی که تو اتاق خودت رو داشته باشی و خونه اش تر و تمیز تر باشه؟ اما تو خیابوناش نتوانیم راه بریم خیلی و یا کتابفروشی های دوست داشتنی مون رو نداشته باشه ؟ و خیلی دور باشه از اینجا؟

می پرسه چقدر دور؟ می گم خیلی. نمی دونه چی بگه. دقیقا مثل من. فقط اون شش سالشه و من خیر سرم یه آدم بالغ به شمار می رم.

از سر استیصال تمام شهرها و محله و منطقه های نزدیک و بعضی وقت ها دور رو نگاه می کنم ولی می دونم که همش بیخوده، انگار منتظر جرقه یا سیب نیوتنی ام که نمی افته بر سرم

یه تنهایی عمیق و ضخیم من رو احاطه کرده، از هیچ چی نمی تونم بگم، و همین داره خناق گیرم می کنه