این گوشه برایم همه جاست

کمرنگ شدن آدم ها را می شود هر جایی دید یا بی حوصله شدن ها را. اینجا برایم مثل سابق دوباره جان گرفته، هر چند دیگر رونق سابق را نداشته باشد، اما تنها مامنی است که دلم در آن آرام می گیرد.

دنیا با تمام تلخی ها و یاس ها و امیدها رو به جلو می رود با سرعت تمام. دو روز مهمانی دادم و پخت و پز کردم و دسرهایی با ترکیبات هماهنگ و نا هماهنگ درست کردم و ترکیب خوبی از آب درآمد. حوصله ی سالاد درست کردن نداشتم! سبزی خوردن را آوردم دوباره روی سفره! راضی ام از این حرکت. سالاد یعنی دوبرابر شدن بشقاب ها، شستن یک عالمه از انواع سبزی و صیفی و دوباره چکه های آب روی سرامیک کف آشپزخانه! که البته این آخری مهم نیست! بعد هم درست کردن سسی که دوست داری طعم سس های دیگر را ندهد! مثل سس پستو که خیلی دوست داشتم از آنور آب برای خودم بیاورم و به دلیل اضافه بار میسر نشد. البته یکی دیگر از دلایلی که دوست داشتم بیاورمش این بود که پاستا را می ریزی تو آب جوش و ده دقیقه بعد آبکش و بعد هم توی ظرف! بعدش کافی است که شیشه ی پستو را باز کنی و یک قاشق در آن بگذاری و بگذاریشان سرمیز! شام آماده میشد!

داشتم از سالاد می گفتم، یک ظرف رنگانگ معده پر کن خوشمزه البته در کنار سس خوشمزه! اما به نظرم سبزی خوردن هم با عطرنعنا و ریحان و ترخون و رنگ های تربچه نقلی و پیازچه های ترد توان مقابله با سالاد را در ابعاد برابر داراست!

مهمانی دادن را خیلی دوست دارم! چرا که قبل از مهمانی  تمام زوایای پیدا و پنهان خانه را بررسی می کنم تا مرتب باشد. بعد هی توی ذهنم لیست می نویسم و خط می زنم و اضافه می کنم و پاک می کنم. خانه دائم در حال درخشیدن است و اجاق گاز مسیر آمد و شد عطرها و بوهای خوشایند و رنگ های دلپذیر می شود. تمام نورهای خانه روشن می شود و همه ی اجزای خانه منتظر رسیدن انرژی های خوبند.

چند ساعت قبل از آمدن مهمان ها، عودهندی ملایمی روشن می کنم، نزدیک آمدنشان، تمام پنجره ها را باز می کنم تا باد تمام عطرها و بوها را ببرد و خانه بماند و بوی گرم خودش! میوه های برق انداخته شده را در ظرف میوه می چینم و می گذارم روی میز، کنارش ظرف تخمه و هله هوله و هرآنچه در خانه باشد و کنارش ظرف شیرینی را می گذارم و رویش یک دستمال سفره می اندازم و تا به صدا در آمدن زنگ در خانه برش نمی دارم!

چای دم می کنم و فنجان ها را روی میز آشپزخانه توی سینی می گذارم! قندان ها پر است و ظرف شکلات هم روی میز کوچک هال برق برق می زند پوست زرورقی اش!

موهایم را مرتب می کنم و می بندم تا توی چیزی نرود! پیشبندم را آویزان می کنم سرجایش، عطر می زنم به لباسی که بوی غذا نمی دهد و دراز می کشم روی کاناپه! کتابم را دستم می گیرم و چرت می زنم تا آمدن میهمان هایم! همه چیز آماده است تا به نوبت به روی میزها بیایند و بروند.

زنگ در به صدا می آید، در را می زنم؛ تا رسیدن مهمان هایم چهار طبقه فرصت دارم.

فندکم را برمی دارم و چندتا شمع اینجا و آنجا روشن می کنم تا انرژی های مثبت مضاعف شوند و حالت شاعرانه ی خانه چند برابر! همه چیز سرجایش است. فقط کاش چند شاخه گل تازه هم در گلدان داشتم.

در وروردی را باز می کنم و با لبخندی پت و پهن و چشمانی درخشان منتظر می مانم!