با این آواز چی ها که یادم نمیاد!

پسر برادر کوچیکه از بدو تولد تو جنوب زندگی می کنه! دو سه سال پیش روز اولی که می ره پیش دبستانی، چی چی جون می خواسته برای روز اول یه فانی براشون داشته باشه و من باب آشنایی از بچه ها می خواد که هر کی هر شعری رو بلده بخونه تا یخ بچه ها باز بشه و نطقشون شکفته! خلاصه هر کی یه شعری رو می خونه و برادرزاده جان هم شروع می کنه شعری رو می خونه که هیچ کس چیزی ازش نفهمید! حتی آواهایی که وسط آواز بود رو هم اجرا کرد!

رودخونگی آب بومی  .... (نقطه چین هااشو حتی صوتیشم گوش دادم نفهمیدم!)

حیران حیرانه، ناز نکن جانی، مار تی قوربانه، بیا بشیم خانه (بیشتر وقت ها من فقط همین تیکه رو برای پسرم می خونم البته! باقیش یادم نمی مونه اغلب اوقات)

چندی مو پوست بکنمی ای پرتقاله

آهابگو!

چندی نیگاه بکنم بلندی بلانِ؟! آها بگو!

بلندی بلان دکَته بو...

ایمسال نیشا دنیمو و فردِه دوباره

می چلچرانه!   اِه اِه (این اِه اِه نیستا یه جور آواست که ریتم رو قشنگ تر میکنه، فکر کنم!)

فردا اَمی خانه ور شیرینی خورانه

دِ گوته مَنِم، شو خوته مَنم، آفتابه آو سنگینه جور گیته مَنِم!

تا مدت ها وقتی ازش می خواستیم برامون شعر بخونه فقط و فقط همینو می خوند!